‘Wat als de buren ook tachtigers zijn en kinderen ver weg wonen?’

Voor ‘Jouw zorg is mij een zorg’ onderhoud ik contact met E. van Amstel, Wijkverpleegkundige Buurtzorg.

Ik vroeg haar naar het ‘gat’ tussen ‘betaalde professionele zorg’ en mantelzorg.

Van Amstel reageerde als volgt: ”Wat is zorg, en tot wanneer moet je iets zorg noemen. Is verantwoord eten ook zorg, en boodschappen doen, is dat zorg? Eenzaamheid, valt dat er ook onder? Dat zijn vragen waar wij mee worstelen, maar waar vanuit de regelgeving geen antwoorden voor zijn. Nu zijn we meteen bij het gat tussen professional en mantelzorger.”

”Het zijn vraagstukken die wij vaak tegenkomen. Wat wij zouden moeten doen is mantelzorg inschakelen, maar wat als de buren ook tachtigers zijn en kinderen ver weg wonen?

Er is behoefte aan vaste hulpverleners die al dit soort handelingen mogen verrichten. Nee, eigenlijk is er behoefte aan nieuwe regels die toestaan dat wij als vaste hulpverleners dit kunnen doen.”

De vraag wat als de buren ook tachtigers zijn en kinderen ver weg wonen?‘ is er een die raakt! Het vertelt precies kantelpunt, waar mantelzorg en ‘professionele’ zorg elkaar kunnen raken.

Ook de vraag, wat is zorg, is zo belangrijk. Willen we dat een dokter ook een praatje maakt? Of zou hij/zij strikt de medische taken op zich moeten nemen? Als dit zo is, wie maakt dan wel het echte persoonlijke contact?

De behoefte aan nieuwe regels die zowel menselijk contact en zorg (ongeacht de definitie) lijkt me een behoefte die we serieus moeten nemen.
En bij het ontbreken van het netwerk, hoe kunnen we toch zorgen dat deze persoon de hulp krijgt die hij/zij verdiend?
Zijn er toch buren die kunnen helpen? En hoe ga je dan om met privacy? Als kinderen ver weg wonen, kunnen zij dan zorgen voor de ouders van kinderen die weer dicht bij hun ouders wonen? Zouden de ouderen dit accepteren? Welk systeem is hiervoor nodig?

En hoe krijg je de mensen zo ver, dat het niet meer: ‘het zal mijn een zorg zijn’ maar ‘het IS mij een zorg!’.

 

‘Wat als de buren ook tachtigers zijn en kinderen ver weg wonen?’

Bij het ontbreken van het netwerk, hoe kunnen we toch zorgen dat deze persoon de hulp krijgt die hij/zij verdiend? Zijn er toch buren die kunnen helpen? En hoe ga je dan om met privacy? Als kinderen ver weg wonen, kunnen zij dan zorgen voor de ouders van kinderen die weer dicht bij hun ouders wonen? Zouden de ouderen dit accepteren? Welk systeem is hiervoor nodig?
En hoe krijg je de mensen zo ver, dat het niet meer: ‘het zal mijn een zorg zijn’ maar ‘het IS mij een zorg!’..