Mister Motley | Paper podium | Wieke Teselink
Wieke Teselink van Mister Motley interviewde Anja Cohen en mij na aanleiding van onze expositie samen: De dingen hebben jou nodig om gezien te kunnen worden.
Hier te lezen
Simpele spullen en de ordeningen in een huis vertellen iets over de persoonlijkheid van willekeurige mensen. Het is onbedoeld heel persoonlijk. Beide boeken proberen door het tonen van objecten juist de binnenkant van de personen te ontdekken. ‘We hebben allebei een hekel aan mooi doen en aan babeldebabel’ vertelt Anja. De fotografe start met fotograferen van het huis en ontdekt zo een persoonlijkheid. Willemieke start vanuit de mensen en trekt dan langzamerhand hun huis in en daarmee hun karakter. Zonder een oordeel te vellen over een leefgewoonte tonen Anja en Willemieke de mens en zijn dingen.
Op een vrijdagmiddag belde ik aan bij het huis van Anja voor het interview. De partner van Anja vraagt me: ‘Wil je even rondkijken of wil je even zitten?’ Het huis staat vol met eigen gemaakte keramiek stukken, kleine vaasjes met bloemetjes en ander curiosa om te bekijken. Je loopt dan wat rond, maar durft nergens aan te zitten, het zijn tenslotte spullen van iemand anders. Geconfronteerd merk ik op dat ik me als een voyeur gedraag, het heeft iets stiekems. De boeken van Anja en Willemieke geven je echter de mogelijkheid om te turen en te pluizen in iemands leefomgeving. Zo lang als je wilt.
Tot de kern
Willemieke bestudeert in haar afstudeerwerk drie verschillende personen. Volgens haar zijn er zes verschillende zones waarin we iemand kunnen kennen. De meeste intieme zone is je eigen gedachte; die je alleen zelf kent. In iedere verschillende zone laat je jezelf op een andere manier zien. Bij vrienden geef je jezelf meer bloot dan wanneer je op het station staat te wachten. Willemieke maakte van de drie personen elk een boek en toont deze persoon in de verschillende zones. ‘Elke zone wordt het intiemer in het boek en mag je gewoon in de keukenkastjes van de mensen kijken’ vertelt Willemieke.
Het boek van een man van 53 is intrigerend, je ziet al aan zijn portret dat hij een markante persoonlijkheid is. ‘Hij heeft een lijstje op tafel liggen waar hij elke dag zijn gewicht op bij houdt. En een portret foto van zichzelf in de wc hangen. Van zichzelf!’
Het boek over de oude Veluwse boer uit is heel anders van karakter. Het papier is vezeliger en met name zijn herinneringen vullen de pagina’s. Wat mensen nu nog van hem denken interesseert hem niet.
Willemieke laat middels grafische ontwerp de zones naar voren komen in het boek. De zones zijn ook terug te vinden in de materialen, het papier verandert langzaam van kleur of van dikte. Het wordt elke zone ingewikkelder om informatie te ontdekken van de personen. Tot de laatste zone: deze informatie is niet voor ons, slechts voor de persoon zelf. De meeste intieme zone zit verstopt in een dichtgenaaide pagina.
Simpele spullen en de ordeningen in een huis vertellen iets over de persoonlijkheid van willekeurige mensen. Het is onbedoeld heel persoonlijk. Beide boeken proberen door het tonen van objecten juist de binnenkant van de personen te ontdekken. ‘We hebben allebei een hekel aan mooi doen en aan babeldebabel’
